Porodična psihoterapija je psihoterapijski pristup usmeren na poboljšanje međusobnih odnosa bračnog para, uže ili proširene porodice. Ona sagledava pojedince i kao individue i kao delove porodičnog sistema na koji utiču i koji na njih utiče.

Ciljevi porodične psihoterapije su: obezbeđivanje psihološkog razvoja porodice i njenih članova, otklanjanje psiho-socijalnih problema koji ometaju funkcionisanje porodice i dovođenje porodice do nivoa funkcionisanja kojim će svi njeni članovi biti zadovoljni.

Da li je porodična terapija samo za porodice?

Porodičnu terapiju određuje specifično viđenje problema, a ne broj ljudi koji dolaze na tretman, tako da porodični terapeuti rade sa porodicama, ali i sa parovima, i pojedincima sa kojima se radi individualna porodična terapija.

Individualna porodična terapija posebno se preporučuje kod:

• Odraslih osoba koje dolaze sa željom da bolje razumeju kako je njihova porodična istorija povezana sa dešavanjima u njihovoj novoj porodici.
• Kod osoba koje žele da nauče da funkcionišu drugačije od poznatog porodičnog obrasca.
• Mladih osoba, kod kojih su razrešeni porodični konflikti, ali postoje dileme u pogledu sopstvenog identiteta i budućnosti.
• Osoba koje žele porodičnu terapiju, a čiji partner ili porodica ne žele da dođu na terapiju.

Koji su efekti porodične terapije?

Porodična psihoterapija pomaže članovima porodice da izađu iz začaranog kruga i pronađu nove načine komunikacije i nove strategije za rešavanje problema.

Ko može imati koristi od porodične terapije?

Svako ko želi da poboljša sopstveni život može imati koristi od porodične psihoterapije, a istraživanja pokazuju da ona daje veoma dobre rezultate i u radu sa sledećim temama:
Adaptacija na promene proistekle iz različitih faza životnog ciklusa porodice (te faze su: par bez dece, porodica sa sasvim malim detetom, porodica sa predškolskim detetom, porodica sa školskim detetom, porodica sa adolescentom, post-roditeljska porodica i ostarela porodica).

Ljiljana Filipović, porodični psihoterapeut