Psihoterapija je proces pružanja pomoći u prevenciji i otklanjanju psihičkih smetnji i poremećaja. Istovremeno to je proces unapređivanja kvaliteta života i pospešivanja rasta i razvoja na ličnom, porodičnom i profesionalnom planu. Nakon uspešno završene psihoterapije, ljudi postaju zadovoljniji, spremniji za suočavanje sa životnim teškoćama, za razumevanje drugih, za ostvarivanje bliskosti.
Psihoterapija se ostvaruje kroz uzajamnu razmenu znanja, iskustva i emocija tokom psihoterapijskog razgovora između terapeuta i klijenta, kroz verbalnu i neverbalnu komunikaciju. Ona se zasniva na ravnopravnom saradničkom odnosu međusobnog poverenja i uvažavanja. Terapeut omogućava klijentu slobodu u izboru tema, količini i vrsti informacija koju će izložiti, uvažava njegovu kompetentnost i jedinstvenost kapaciteta za promene. On deluje kao učesnik, pomagač i edukator klijentima u njihovom nastojanju da ostvare željene promene. O ciljevima psihoterapije terapeut i klijent se unapred dogovaraju.
Najznačajnije psihoterapijsko etičko načelo je poverljivost. Ono važi kako za terapeuta tako i za klijenta. Sve što se dešava tokom psihoterapije ne iznosi se van psihoterapijske sobe, sem u slučaju kada je potrebno uključiti druge stručnjake, po dogovoru između terapeuta i klijenta.
Integrativni pristup psihoterapiji
Šta je integrativni pristup?
Integrativni pristup psihoterapiji podrazumeva postupno ili uporedno korišćenje različitih psihoterapijskih metoda. Ja koristim porodičnu terapiju i kognitivno-bihejvioralnu terapiju u cilju što boljeg prilagodjavanja potrebama svakog klijenta i efikasnijeg otklanjnjanja smetji i poremećaja, uz uvažavanje klijentove kompetentnosti i jedinstvenosti kapaciteta za promene.
Integrativni princip takodje podrazumeva psihoterapijski rad sa svim članovima porodice uključujući i decu. Psihoterapijski rad sa decom ( osnovno školskog uzrasta) i adolescentima (srednjoškolci i studenti) zasnovan je na principima razvojne psihologije , porodične terapije i kognitivno–bihejvioralne psihoterapije. Ja imam bogato iskustvo u radu sa decom i adolescentima jer sam dugi niz godina radila u školi kao psiholog.
Po čemu se psihoterapija dece i adolescenata razlikuje od psihoterapije odraslih?
Psihoterapija dece i adolescenata bitno se razlikuje od psihoterapije odraslih osoba, a to se naročito odnosi na ulogu terapeuta, odnos i saradnju s roditeljima jer od saradnje s roditeljima zavisi prihvatanje terapije.
Terapijske tehnike se modifikuju prema fazama razvoja deteta, stepenu edukacije deteta. Uloga terapeuta u terapiji sa decom i adolescentima vrlo je kompleksna jer terapeut kreira sigurnost, preuzima odgovornost za granice i etičnost samog procesa, a unutrašnji psihički procesi deteta i odnos s roditeljima unose se i u terapijski odnos. Kroz terapiju stvoreni novi odnosi značajni su za sve kasnije odnose.
S obzirom na specifičnosti dece i adolescenata terapijske tehnike adaptiraju se u zavisnosti od faze razvoja i detetovih problema kao i odnosa sa okolinom. Specifičnost psihoterapije dece i adolescenata proizlaze iz njihovih problema s motivacijom, redukcije kapaciteta retrospekcije i teškoćama vremenske perspektive. Posebnu teškoću predstavlja zaokupljenost detetovog ega odranama od terapeuta, što je naročito naglašeno kod adolescenata, a što stvara teškoće u uspostavljanju odnosa.
Pogledajte video materijal: Psihoterapija, Pubertet i Adolescencija